Dayanıklı tüketim mallarının doygunluğu

Ekonomik teoride göz ardı edilen bir etken var mı (yoksa öyle mi?) Dayanıklı malların doygunluğu. Bununla, dayanıklı tüketim mallarına sabit ihtiyacın karşılandığını kastediyorum.

Gelirleri sarf malzemeleri, dayanıklı tüketim malları, sermaye yatırımları (gayrimenkul gibi) ve tasarruflar arasında bölebileceğini hayal edebiliyoruz. Dayanıklı tüketim mallarına yapılan harcamalar çoğu zaman tüketim malzemelerine eşittir, ancak bu bana doğru gelmiyor.

Şahsen benim için, örneğin, genel olarak daha az para harcadığımı ve daha fazla para biriktirdiğimi, daha fazla tasarruf etmek istediğim için değil, sadece ihtiyacım olan her şeyi aldığım için fark ettim. 30 yıllık araç, gereç, kitap, mobilya satın aldıktan sonra, gerçekten ihtiyaç duyduğum her alet ve el aletine sahibim. On yıl önce hala her türlü malzemeyi, matkap presleri, döner testereleri, meyve sıkacaklarını satın alıyordum, siz adlandırın. Ama şimdi artık satın almak zorunda kalmayacağım her şeye sahibim. Yani iki tornaya ihtiyacım yok, sadece bir tornaya ihtiyacım var.

Bu nedenle, özellikle statik veya yaşlanan bir nüfus düşünürsek, popülasyonun "tamamen gelişmiş" olduğu ve artık dayanıklı mallar için (bakım amaçlı olanlar hariç) harcama yapmasının gerekmediği bir etkisi olduğu görülmektedir. Bu fenomen herhangi bir ekonomik teori tarafından tanınıyor mu?

"Dayanıklı tüketim malları" bir fayda sağlayan sermaye . Ama onlar sermayedir ve gerçekte fayda sağlayan şey hizmet akışı Onlardan, doğrudan değil. Yani dayanıklı bir mal aldığımızda, bu tüketim değil, yatırımdır. Dayanıklı tüketim mallarında satın alma harcamalarının dengesiz bir şekilde tahsis edilmesi olgusu, kelimenin anlamı mikroekonomik teoride kullanılan anlamda “doygunluk” ile ilgili değildir: doygunluk ve doymamışlık, statik kavramı. İntertemporal olarak, sermaye stoku, optimal bir seçim olarak çok iyi bir şekilde düşebilir: erken sermayeyi biriktiririz ve daha sonra, kullanım daha fazla biriktirme oranından daha büyük: geçmişte satın aldıklarımızı stoktan aşağı kullanıyoruz.

Dayanıklı malları modellemenin doğru yolu (ve tabii ki yapılmıştır), gibi bir yardımcı işlev tanımlamaktır.

$$ U = U (C, s (D)) $$

$ C $ dayanıklı olmayan mallar ise ve $ h (D) $, dayanıklı olan $ D $ ile ilgili hizmet akışı işlevidir. Bazen $ C_D $ yazıyoruz (hizmet akışının tüketimi). Aradaki fark, dayanıklı tüketim mallarının stokunun, modelin sahip olduğu diğer devlet değişkenlerinin yanı sıra bir durum değişkeni olmasıdır.

Teorik bir modelin son örneği olarak (kanonik değil), makaleye bakın.
Mansoorian, A., & amp; Michelis, L. (2010). Dayanıklı mallar ve peşin ödenen farklı kısıtlamalar içeren küçük bir açık ekonomide para politikası Ekonomi Mektupları, 107 (2), 246-248.

Kamu Sermayesi, kamu altyapısından gelen (mevcut kamu harcamalarının aksine) hizmet akışını temsil etmek için bazen fayda fonksiyonuna da girer. Örneğin bakınız

Chatterjee, S., & amp; Ghosh, S. (2009). Kamusal mallar, sıkışıklıklar ve maliye politikası: Tüketim temelli araçlar önemli mi?