Çoğu Mikrodenetleyici (uC), çevresel setlerinin bir parçası olarak bir Analogdan Dijitale Dönüştürücüye (ADC) sahiptir; bu, iki bileşeni tek bir pakete entegre ettiği için olağanüstü bir durumdur. Bu ADC'ler genellikle verilerin eşlenmesini sağlar ve bu da verilerin hızlı ve kolay bir şekilde çıkarılmasını sağlar.
Bu sıkı entegrasyona rağmen harici ADC'ler satın alabilirsiniz. Bunlar için birkaç durum görebilirsiniz:
- ADC'nin uC'den izole edilmesi gerekir.
- ADC örneklerinin bit derinliğinin uC'nin ADC'sinden daha yüksek olması gerekir.
- Hissedilecek voltaj mikrodenetleyiciden uzaktır ve uzun analog hatlar kabul edilemez.
- Algılanacak voltaj, UC için uygun olmayan sert bir ortamdadır.
- Harici ADC, uC'nin ADC'sinden çok daha hızlı numune alır.
- Bazı numuneler için referans voltajı diğerlerinden farklıdır ve birden fazla Vref pini (ve dolayısıyla birden fazla harici ADC) gerektirir.
- Mevcut UC'nin yeterli ADC kanalı yok ve yeni bir UC koymanın maliyeti yasaklayıcı.
- Harici ADC, uC'nin ADC'sinden daha az güç tüketir (buna inanmak için bir örneğe ihtiyacım olurdu).
- ADC kanalları aynı anda örneklenmelidir (nadir senaryo).
- Ürün yazılımını üretim zamanında programlama maliyeti, daha pahalı ADC parçasının maliyetinden daha ağır basar (olası değildir).
- PCB'nin yer kısıtlaması vardır ve hiçbir uC sığamaz (olası değildir).
Her şey iyi ve iyi, ama garip olarak dikkat çeken şey, harici ADC'lerin uC meslektaşlarından genellikle biraz daha pahalı olması, ancak eşdeğer işlevsellik sağlaması. Örneğin, 12bit 1Msps ADC'ye (dahili referansla) sahip bir EFM32Z parçasını yaklaşık 1 $ karşılığında satın alabilir veya yaklaşık 3,50 $ (aynı hızlar (ish), nispeten aynı güç numaraları vb.) aynı görevi gerçekleştirir (ADC verilerini çıkarır).
O zaman soru şu olur: Bir mühendis aynı işlevi yerine getirebildiğinde, bir mühendisin bir UC'nin ADC'sine harici bir ADC'yi tercih etmesinin zorlayıcı nedenleri var mı?