Kızım neden ona gerçekten gözle görülür derecede kızdığımda gülümsüyor ve bana gülmeye başlıyor?

Kızım 11 yaşında ve duyusal işlem bozukluğu yanında yüksek işleyen austism teşhisi kondu. Bekar bir babayım ve iki yaşından beri onu yalnız büyüttüm. Büyüyen çok iyi huylu küçük bir kız olduğu için her zaman çok yakın ve şefkatli bir ilişki yaşadık. Her şeyi birlikte yaptık, birlikte birçok yolculuğa çıktık, sadece ikimiz olarak birçok macera yaptık. Bana yaptığım gibi taptığında "Baba" yerine "Baba" olarak adlandırılmaya devam ediyorum.

Son zamanlarda, geçen yılki iş kaybım ve olası tahliyemiz nedeniyle sıkıntılar yaşadık. Bu, yalan söylemek, çalmak, hikayeler uydurmak, kontrolden çıkmak, bilerek kurallara aykırı davranmak, bazı şeyleri kasıtlı olarak çiğnemek gibi birçok davranışa yol açtı.

Son 2 aydır son zamanlarda fark ettiğim şey, düğmelerime basmak ve beni gerçekten kızdırmak / sinirlendirmek için elinden gelen her şeyi yapması. Sonra gözle görülür bir şekilde kızgın görünmeye başladığımda ve sesimi yükseltmeye başladığımda bana gülüyor. Zaten öfkeli olduğunuzda hiç kimsenin gülüp gülmediğinden emin değilim, ama size söyleyeyim, sizi daha da sinirlendirir. Hiç bir zaman şiddet ya da cehenneme gitmedim hayatım boyunca hiç fiziksel bir kavga bile yaşamadım ve kesinlikle bu konuda çocuğuma ya da kimseye vurmadım. Ama en çok öfkeniz olduğunda ve birileri size gülmeye başladığında, bu gerçekten de herkesin üzerinde çok fazla kısıtlamaya neden oluyor. Sana kızgın olan birine, onlara gülmekten daha kötü bir şey düşünemiyorum.

Bununla başa çıkma yolumdan yaptığım şey ona bir isim ya da bir şey diyor ve sonra sakinleşmek için yatak odama gidiyorum. Daha sonra aradığım isimden pişmanlık duyuyorum ve o gülen bitten pişmanlık duyuyor ve ondan özür diliyorum ve aynı şeyi ondan alıyorum. Aynı şeyin, bir arkadaşıyla da olsa, erkek ya da kadın gibi böyle bir şey yaptığı için fiziksel olarak saldıracakları konusunda eminim. Bildiğim kadarıyla bunu sadece benimle yaptı.

Şimdi tuhaf kısım ve anlamadığım kısım ise kahkahayı kontrol edemediğini iddia etmesi. Gülmek istemediğini ama yardım edemediğini söylüyor. Bana göre onu duyabiliyorum, ama birisinin sizi nasıl sinirlendirdiğini / sinirlendirdiğini görmede nasıl mizah bulabildiğini anlamıyorum.

Bunu başkası yaşadı mı? Ve eğer öyleyse, bununla nasıl başa çıktın?

Sonra gözle görülür bir şekilde kızgın görünmeye başladığımda ve sesimi yükseltmeye başladığımda bana gülüyor.

Asperger'in var ve bu benim hayatım boyunca uğraştığım bir şey.

Bunu gençken başlangıçta fark ettim: Fiziksel acıya maruz kaldığım (yanık veya künt travma gibi), vokal patlamalara maruz kaldığım veya hiç yapmadığım eylemlerle suçlandığım durumlarda kendimi istemeden gülüyordum. .

Ama en çok öfkeniz olduğunda ve birileri size gülmeye başladığında, bu gerçekten de herkesin üzerinde çok fazla kısıtlamaya neden oluyor. Sana kızgın olan birine, onlara gülmekten daha kötü bir şey düşünemiyorum.

Ne yazık ki, atılması gereken en iyi eylem öfkenizi kontrol etmek için elinizden gelenin en iyisini yapmak, gerçekte size gülmek istemediğini fark etmek ve tepkilerinin ve provokasyonlarının izin verilemez olduğunu anlamasına yardımcı olmaktır . En azından benim durumumda, cevabın istemsiz olduğunu ve kelimenin tam anlamıyla bu olduğunda yardımcı olamayacağımı yinelemeliyim . Ancak, zaman ve rehberlikle, muhtemelen büyüyecek.

Bunun pek bir anlam ifade etmeyebileceğini biliyorum. Biri fiziksel acıya maruz kalırken ya da bağırılırken neden gülsün ki? Neredeyse beynin acıya ve beynin mizahla olan tepkisi birbirine bağlıymış gibi, çok garip bir his olduğunu söyleyebilirim .

Ben otistik bir yetişkinim, otistik bir yetişkinin ebeveyni ve otistik çocuk öğretmeniyim. Kızınızın ona gerçekten sinirlendiğiniz zaman gülmesinin nedeni, öfkeniz onu korkutuyor.

Bu, nörotipik kahkahaların, incinilen, korkan veya küçük düşürülen birisine cevap olarak sık sık yanıt verdiğini düşünene kadar, nörotipik akıl ile karşı sezgisel görünebilir. Üç Araba, doğru mu? Amerika'nın En Komik Ev Videoları? Kahkaha, normalde korku, öfke veya dehşete yol açacak bir duruma 'alternatif bir tepkidir'. Pek çok otizm, “mizah” nörotipik anlayışını, nörotipiklerin empati eksikliği olduğuna dair güçlü bir kanıt olarak kabul eder: başka insanlara kötü şeyler olduğunu görünce neden gülüyorsunuz? Fakat bu gerçekten empati eksikliği değil; bu kesintiye uğramış bir savunma mekanizması. Aynısı kızınız için de geçerlidir.

Onbir, tüm kızlar için çalkantılı bir çağdır, ancak otistik kızlar için, hormonal değişikliklerle giden tüm garip duyusal sorunların yanı sıra, cinsiyetle birlikte giden tüm garip sosyal sorunların nedeni olarak tüm cehennemin kırıldığı bir zamandır ' şey, ilk defa. Muhtemelen kızınıza göre artık onun babası değilsiniz - şu an bir erkeksin ; aslında sen Man ve gerçeği muhtemelen kafa karıştırıcı ve ona sonu endişe verici için onun doğal bir biyolojik tepki.

Bana açıkça ifade edelim: kızınız böyle gülümser başladığında yapmanız gerekenler aşağı durmak ne anlama geldiğini ona aşırı yüklenmiş olduğundan,. Cahil birçok insan görüşlerine aksine, otistik insanlar genellikle sahip artan empati ve yüksek yoğunluklu nörotipik duygusal ekranların duygusal battering baş zorluk çekmektedir.

Stephen King bir zamanlar bunun hakkında bir açıklama yazdı. “Sizler, Gülünce çaldığında kapıyı kapalı tutamayacağınız insanlardan birisiniz.” Ben de aynı şekilde: kahkahalar bazen çok uygunsuz zamanlarda, özellikle de duygusal olarak aşırı yorulduğumda veya çok yorgun olduğumda beni boğuyor.

Otizm spektrumunda millet ile görünüşte oldukça yaygındır. Ve ne yazık ki "düzeltmek" için bildiğim tek şey olgunlaşma ve uygun olmayan durumlarda kıkırdama ve gülümsemeleri nasıl bastırmayı öğrenmektir. Belki de doktorlarına bu yanıt hakkında konuşmak, sinirlenmeniz FUNNY olmadığı ve davranışını gerçekten kontrol edemediği söylendiğinde ciddi olduğunu anlamanıza yardımcı olacaktır. (Referans olarak katıldığım otizm forumlarına bağlantılar eklerdim, ancak bunlar (a) anekdot ve (b) genellikle özel). King Laugh her zaman istediğini alır.

Senin için yapabileceğin şeyi yaptığını düşünüyorum. Evet, zaten sinirlendiğinizde ve birisi yüzünüze gülerken SÜREKLİ OLMAYAN KIRMIZI, çünkü öfkeniz kabul edilmiyor veya saygı duyulmuyor gibi hissediyor (“saygı duyuluyor”, tam olarak istediğim bir kelime değil ama yap). Ve bu seviyeye ulaştığınızda, kendinizi durumdan çıkarırsınız, bu kesinlikle tavsiye edeceğim şey ve bazen yardımcı olan tek şey. Eğer böyle durumlarda, gülerken gözlerini izle. Büyük olasılıkla stresin yarattığı gerçek mizah temelli bir kahkahayı anlatmayı öğreneceksiniz.

Kahkaha büyük bir duygusal tepkidir. Oğlum da bunu bana yapıyor. (Vücudum ayrıca aşırı gerginlik durumlarında uygunsuz bir şekilde gülmek üzere bağlandı, bu yüzden o seviyede de ilişki kurabiliyorum.)

Şimdi tuhaf kısım ve anlamadığım kısım ise kahkahayı kontrol edemediğini iddia etmesi. Gülmek istemediğini ama yardım edemediğini söylüyor. Bana göre onu duyabiliyorum, ama birisinin sizi nasıl sinirlendirdiğini / sinirlendirdiğini görmede nasıl mizah bulabildiğini anlamıyorum.

Vücudunun içindeki aşırı kızgın / kızgın hissi kontrol edemediğin gibi kontrol edemez. Neler olup bittiğini açıkladığına göre, öfkende "mizah bulduğunu" sanmıyorum. Bence senin büyük hislerine cevap olarak çok büyük hisler yaşıyor. Sadece onun duygusal tepkisi sizinkinden farklı bir şekilde kablolanmış. Siz üzüldüğünüzde ve gülüyorken geçersiz olduğunu hissedebildiğini anlıyorum, ama kahkaha tepkisi bana onun üzgün olduğunuzu anladığını gösteriyor.

Ben bir ebeveyn değilim, bu yüzden bu tam bir cevap değil, insanlarla ilgilenmekten sadece bir bakış açısı. İki memeli arasındaki herhangi bir etkileşimde, biri reaktif, diğeri ise güce sahiptir. Bir tartışma kazanmak istiyorsanız, diğer kişinin aklını öfkeyle kaybetmesini sağlayın. Öfke tepkisi olmak zorunda bile değil. Sosyal güç, toplumsal gerginlikten en çok etkilenen (tepki veren) kişiye düşer. Önce göz temasını kesen ya da hamile bir ara vermek için bir şeyi bulanıklaştıran kişi kaybeder. Bu genellikle çocuklarla uğraşırken duygusal olarak olgun bir yetişkine bacak vermelidir, ancak empatik bir bozulma, etkileşimin duygusal ipleri tarafından daha az çekilen bir kişi için de bir avantaj olabilir (bu nedenle yetişkin toplumunda güç sosyopatlara çeker).

Duyguları yorumlamakta hiç zorlanmayan bir çocukla, bazen sadece öfkenin kendini göstermesi yeterli bir disiplindir. Bu evrimsel olarak sezgisel bir geri besleme döngüsüdür: çocuk öğrenmesi gereken sosyal normları kırar, bu gerçekten ebeveyni sinirlendirir, çocuk ebeveyni hayal kırıklığını görür ve rahatsızlık hisseder, bu rahatsızlık daha sonra davranışını daha az sergileyen çocuğun davranışına olumsuz bir ilişki oluşturur. Bunların hepsi bilinçsiz, maymunlar ve köpekler de insanlar kadar yapıyor. Ama bu mükemmel değil ve bu yüzden küçüklerin hobi olarak "hayır" diyerek ve ebeveynlerinin kulaklarından buhar çıkmasını izlerken aldıkları şeylerle başa çıkmak zor.

Öfke meşgul dikkatin bir şeklidir. Eğer bilerek davranıyorsa, tepki gösterdiğini ve sinirlendiğini görmek için biraz tatmin hissettiğini hayal etmek bir gerginlik değildir. Bir nedenden her zamankinden daha fazla dikkate ihtiyacı olup olmadığını veya ona her zamankinden daha az ilgi gösteriyorsa ve başa çıkmaya çalıştığını kendinize sormak isteyebilirsiniz. Her iki şekilde de, öfke gösteriminin bu bağlamda disiplin aracı olarak çalışmadığını kabul etmek ve durumu ele almak için başka bir yol bulmak zorundasınız. Herhangi bir duygusal reaksiyon davranışı pekiştirir ve bir reaksiyonun olmaması bir davranışı sıkıcı ve anlamsız hale getirir.

Belki de önceden yeterince yeterli dikkat göstererek oyunculuktan kurtulmaya çalışın ve daha sonra ölü surat sizi reaktif hale getirme girişimlerini önemsemez. Bir şeyin bir cevaba ihtiyacı olursa, bir öğeyi çalmak gibi, sadece geri alın ve "çalmayız" deyin, hiçbir şey hissetmeden ve uzaklaşın.

Not: Ben de insanlar filmlerde ağlarken kişisel olarak gülme eğilimindeyim, çünkü dürüstçe duygusal insanlar, onlarla empati kurmazsanız gerçekten komik suratlar yapıyorlar.

İşsizlik stresi katkıda bulunsa da, tamamen asi bir suçlama yapmayın - kızınız en büyük isyan yıllarında, muhtemelen bu zorlukların bazılarıyla karşı karşıya kalacaksınız.

Benim önerim kızgın suratı bırakıp hemen üzücü bir surat koymak ve cidden söylemek gerekirse, sorunları olan insanlara gülmek hoş değil. Bu empati için bir davettir. Hemen çalışmayabilir. Denemeye devam et. Duygusal olarak cevap vermezse, en azından bilişsel olarak cevap vermeyi öğrenebilir. Diğer yanıt verenin önerdiği gibi, karşılıklı kahkahalarla sonuçlanan yeni bir diyalogu tetikleyebilir. Bunun yerine bu şekilde çalışırsa, en azından ikiniz bu durumlarda çalışmak için karşılıklı olarak kabul edilebilir bir mekanizma bulmuş olacaksınız.

(Bu iki yorum olarak yayınlanıyorsa özür dilerim; yorum biçimiyle ilgili sorun yaşıyorsanız.)

Diyorsunuz Nerede "Biz nedeniyle işin benim kaybı geçen yıl ve bizim olası tahliyeye sorunları vardı bu tür ... hırsızlık yalan gibi birçok davranışlara yol açmıştır." - Bu çocuğun davranışı atfedilen ediliyor niçin sorusunu yalvarır senin yetişkin problemlerin. İşini kaybetme ve olası tahliyenin, kendi davranışlarına tepkisi olan 'davranışlarına' yol açması daha olası değil mi?

Belki de düğmelerine basmaya çalışmıyordur. Belki de 'düğmeleriniz' şu anda çarpmaktan kaçınmak imkansızdır. İşlerini kaybeden erkekler, çoğu eşin onaylayabileceği gibi, birlikte yaşamak zor ve kızınız evinizdeki tek kadın. Ergenliğinin ve işsizliğin aynı anda gerçekleşmesi talihsizlik; Bu herhangi bir aile için kayalık yapar. Ama kızına bu şekilde "öfkeli olmak" gerçekten uygun değil. Ona erkeklerden ne tür bir tedavi beklediğini öğretiyorsun? Duyusal işleminin “sesini yükseltmek” inizi, şarj etmek üzere olan bir boz ayı kükremesi gibi bir şeye çevirebileceğini düşünün.

Ebeveynlere tekrar tekrar önerdiğim üç kitap Alfie Kohn, Güçlü İradeli Çocuk veya Hayalperest? Dana Spears ve Ron Braund ve Veliler, Lütfen Clare Cherry tarafından Çocuklarınıza Oturmayın. Zorlama yapmak zorunda kalmadan problemlerle baş etmek için mükemmel teknikler var. Kendini kontrol etmeyi ve nezaket öğretmenin yolu, ateş altında olsa bile, onları modellemektir.

wry sırıtış 11 düşünün eğlenceli; sadece 14'e kadar bekleyin. Orada durun; ondan büyürler.

Biraz geç olabilir ama söylemek istediklerimi başka kimsenin ele aldığını sanmıyorum.

Kızınıza benzer bir problemim var; gergin ya da endişeli olduğumda bazen gülümsemeye ya da gülmeye neredeyse karşı konulmaz bir dürtü duyuyorum. Tabii ki kendimi durdurmaya çalışıyorum ve çoğu zaman artık yetişkin biriyim, ama her zaman değil. Bunun neden olduğunu hiç anlamadım ama başa çıkma konusunda bazı önerilerim var:

Öncelikle neden problem olmadığını, özellikle de onu kullanmayan insanlarda ve onu denemek ve bastırmak zorunda olduğunu anladığından emin olun. Bunun zor olduğunu anladığını söyle ama zamanla ve pratikle gelişmesi gerekiyor. Eğer duramazsa, daha iyi idare etmek için yapabileceği şeyler var. Sakinleşmek için odadan çıkmanız mantıklı bir fikir gibi görünüyor ve ona aynı şeyi yapmasını söylemelisiniz: karşı konulmaz kahkahaların geldiğini hissediyorsa, sakinleşmesi veya biraz zaman geçirmesi gerektiğini söylemeli. oda. Eğer gülmeye başladıysa hala gidebilir, eğer bunu yapabilirse umarım sizin için de kolaylaşır.

İkincisi, onu tamamen bastırmaya çalışmak yerine, gülmek yerine bağırması ya da ağlaması daha kolay olabilir. Ona “normal” insanların duruma / duygulara nasıl cevap vereceğini açıklayabilir ve tepkilerini buna daha da yaklaştırmaya çalışabilir.

Üçüncüsü, eğer sadece bir gülümseme ise, ellerimi gizlemek için yüzümün üstüne koyup, biri kızdığında yüzümde büyük bir sırıtışla oturmak yerine başıma gelenler yüzünden üzülüyorum / gerginleşmişim gibi davranmanın daha iyi olduğunu buldum. veya üzgün. Ayrıca bu aslında diğer insanlara gerçek duygularım hakkında yüzümün gösterdiğinden daha iyi bir fikir veriyor.

Son olarak, örneğin okulda bir sunum yaparken veya kendisi veya bir başkası çok üzülmüşse, başka durumlarda da aynı tepkiyi vermesi mümkündür. Ona bunu sorabilir ve eğer uygunsa okuldaki öğretmenlerine bunun sadece yanlış davranma olmadığını açıkla. Ayrıca, başka hangi durumlarda gülmenin uygun olmadığını, aksi halde kafa karıştırıcı ve kötü tepkiler alabileceğini bilmek iyi bir fikirdir.

Umarım bu yardımcı olur.

17 yaşındayım ve bu problemi geliştirdiğimde 4 yıl önceydi.

Neredeyse her şey için gülüyorum. Mutlu olduğumda, komik bir şey düşündüğümde, gergin olduğumda, utandığımda ve bağırdığımda gülerim! Ailem bana bağırırken gülmekten nefret ediyorum, gerçekten yapıyorum!

Bunun sadece ailemi kızdırdığını biliyorum (erkek kardeşim sorunumu anlıyor, ancak zihinsel olarak sağlam olduğumdan emin olmak için saatler süren araştırmalar yaptıktan sonra). Neden gülmem gereken her şeyin tam olarak bilmiyorum, özellikle de ergenliğe girmeden önce bunu yapmadım. Ancak neden bağırdığımda neden güldüğüm konusunda çeşitli faktörler var.

Bağırdığımda gülmemin bir nedeni insanların sinirlendiğinde çok komik görünmeleridir. Kızgın birini görürseniz (diyelim ki kimsenin kimseyi öldürmediği tartışmasına karışmazsınız), kızarıklık, lekelenme, damarlanma ve seslerinin nasıl gıdıkladığını ve seslerinin nasıl gıcırdadığını görün. Gerçek hayattaki sıkıcı bir bebeği izlemek gibi.

Kahkahalarımın ana nedeni, yine de çok daha az sığ. Aslında ben gerçekten hassas bir çocuğum ve birkaç dakikalık gülüşten sonra genellikle saatlerce gözyaşlarına boğulurum. Sanırım bu kahkaha, daha ciddi bir sorunu inkar etmenin bir yolu.

Bununla, kişinin ne kadar çirkin göründüğüne veya kişinin ne kadar gülünç olduğuna (mantık ve orantısız tepkileri) odaklanmaya çalışıyorum, beni çağırdıkları isimleri ve söylediklerinin "yanlış olduğunu" kabul etmek yerine " Benimle.

Gerçekten de canımı yakıyor, kelimeler bir kez batıyor ve insanların önünde ağlamaktan nefret ettiğimden (ailem olsun ya da olmasın) kesinlikle istemiyorum.

Tüm bunların birkaç saniye içinde gerçekleştiğini unutmayın. Bana bilinçli olarak bana çağıran kişiye gülmeye çalışıyorum gibi değil, şimdi yaptığım ilk şey bu. Kişiyi kısmen "serin tutmak" için komik bir şekilde düşünüyorum, bu da kendimi ağzımın ve duygularımın kontrolünü tamamen kaybetmekten alıkoymaktan alıkoyuyor, ama gülen kısmım kontrol etmiyor. Gülme, bağıran kişiyi çıldırttığı kadar, benim gibi insanları da ciddiye aldığını biliyorum. Ne kadar çok gülersek, o kadar gergin oluruz, çünkü ne kadar cehennemin kırıldığını fark ediyoruz ve bu yüzden daha da gülüyoruz.

Şimdi tuhaf kısım ve anlamadığım kısım ise kahkahayı kontrol edemediğini iddia etmesi. Gülmek istemediğini ama yardım edemediğini söylüyor. Bana göre onu duyabiliyorum, ama birisinin sizi nasıl sinirlendirdiğini / sinirlendirdiğini görmede nasıl mizah bulabildiğini anlamıyorum. Bunu başkası yaşadı mı? Ve eğer öyleyse, bununla nasıl başa çıktın?

Bunun kesin sebebi olup olmadığından emin değilim, ancak deneyimden, insanlar bana bağırdığında her zaman çökmekte olan korkunç suçluluk duygusunu, bir tür geçici depresyon ve öfkeyi geciktirmek için gülüyorum. Tabii ki, bu "teknik" her seferinde başarısız oluyor ve işleri çok daha kötü hale getirme eğiliminde "ama ne yazık ki bu, nasıl biteceğini öğrenmem gereken bir şey.

Küçük bir yardım için, onunla ciddi bir konuşma yapmaya çalışırken kızınızın gülmesini önlemenin bir yolunu anlatacağım. Sen bokunu kaybederken ona yaklaşmak yerine (suçsuz), kolay başla. Biri sıfırdan 100'e (duygusal olarak konuşur) giderken, benim gibi insanların gülmememesi, bir kişinin bağırmaktan bıkmadığı bir hayal kırıklığı ifade etmesinden daha zordur.

Önemli olan sakin kalmaktır, çünkü hemen öfkeyle karşılaşırsanız o gülecek, ancak daha sonra çok fazla uğraşmayacak ... ve bu asla iyi bitmeyecek. Bu şekilde kızınız öfkeyle çok garip bir refleks yaşamayacaktır, ama kendini kötü ya da öfkeli hissedecektir. Havalandırmasına izin verin ve kendi odasında sinirlenin (içeri girmeyi denemeyin. Bu bizim en büyük evcil hayvan peelingimizdir), çünkü biz gençlerin yapması gereken tek şey bu. Sonunda gelip haklı olduğunu görecek.

Ben otistim ve bunu da yapıyorum. Kişiyi ya da onun gibi bir şeyi kışkırtmakta meydan okuma ya da tatmin olmaz. Tamamen istemsiz ve hiç bir şekilde mutluluğa bağlı değil.

Benim izlenimim, çoğu otistik insanın otistik olmayan insanlardan farklı sözel olmayan sinyalleri kullanarak duyguları ifade etmesidir. Mesela bir keresinde ellerini çırparak çırparak heyecanlandıran bir çocukla tanıştım. Ayrıca ondan nefret ettiğini söyleyen başka bir çocuğa saldıran otistik bir çocuk duydum (çocuk onu seçti), ancak yüz ifadesi her zaman nötr kaldı.

Otistik insanların gösterdiği sözsüz ifadedeki çeşitli tuhaflıklar göz önüne alındığında, bazılarının çoğu insanınkinden farklı bir duygu ile birlikte gülümseyerek ya da kahkaha göstermesi şaşırtıcı değildir.

İlginçtir ki, çoğu insan olmayan primatlar mutluluktan gülmezler - bunun yerine, insan gülüşüne gösterdikleri en yakın şey bir korku korkusu ve boyun eğme işaretidir. Belki de atalarımızdan gelen gizli bazı genler, otistik insanların korktuklarında gülümsemelerini sağlar.

'korku yüz buruşturma' http://www.fieldtripearth.org/repository/7446/fear_grimace.jpg

Ben ebeveyn değilim, sadece 26 yaşında bir erkeğim. Ve sadece, kızınızın sizinle dalga geçmediğinden veya sizi düşündüğünüz gibi saygısızlık etmediğinizden emin olmak istedim. Bende de aynı problem var. Uzun zamandır, yanımda başkalarının da (nadir de olsa) aynı şeyi yaşadıklarını öğrenene kadar yanlış bir şey olduğunu düşünürdüm.

Benim durumumda ciddi bir tartışmayı sürdürmek bazen zor. Bunu son 6 ay önce yaptığım zamanı hatırlıyorum, siyasi meselelere dayanan bir savaş gazisi ile tartışıyordum. Hükümetimiz hakkında çok farklı görüşlerimiz var. Hükümeti diktatör olarak nitelendirdi ve ben de farklı olmak için yalvardım. Bir süre sonra (onun hayatının neredeyse 30 yılını Gov için çalıştığı gibi) durumundaki herkes gibi duygusallaşmaya başladı ve çok fazla vahşete tanık oldu ve sonunda tüm ailesiyle birlikte ülkeden sürgün edildi. Onun için hükümetin yanında yer alan herkes şahsi saldırıdır. Öfkeli olduğu ve duygularını kontrol edemediği için tüm odada güldürmeye ve kontrolsüz bir şekilde gülmeye başlayan tek kişi bendim. Bazı gerçekler konusunda yanılsa da kadına ve düşüncelerine saygı duydum. O durumda ya da söylediği şey hakkında kimsenin gülünç bulabileceği hiçbir şey yoktu, ama yine de yaptım ve içeremedim. Sinirlendi ve bana "gülme, kanımı kaynatıyorsun" gibi bir şey söyleyerek ciddi bir uyarı verdi. Neyse ki, tartışmayı burada durdurdum, çünkü kendimi gülmekten alıkoymak imkansızdı.

Birçok insan bunu yaptığımı biliyor. Ama bunu onlara açıklayamam, çünkü kimse bu fenomeni anlayamaz. Bunu bir yıl önce bile anlamadım. Otizim veya benzeri bir şeyim yok.

Muhtemel açıklama

Yine de makul bir şüphenin ötesinde ... ikna oldum, tartıştığım kişi mantıksızlık gerekçesiyle tartışıyor gibi göründüğü zaman gülmeye meyilliyim ve onları ikna etmenin bir yolu yoktu. mantıklı bir şekilde gülerek. Bir tür eğlence gülüşü. Neredeyse asla gülmedim, kişi bir şey hakkında% 100 haklıysa. Muhtemelen kızınızın çok zeki olduğundan eminim ve işinizi kaybetmiş olmanız nedeniyle öfkenizi farkına varmadan alıyorsunuz. Bu garip davranış biçimini (sizin iyi zamanlarınızda hiç yaşamadığınız) fark etmiş olmalı ve eğlenceyle uğraşıyor.

Çocuğunuza şaplak atmanın korkunç bir şey olmadığını düşünüyorum, çünkü bu çılgın hiper hassas, liberal toplum inanmanızı istiyor. Ama sana gültığı için şaplak atma ama lütfen bazı ciddi şeyler için tereddüt etme.

Ben de, ASD ile 22 yaşındaki oğlumun kontrolsüz kahkahalarıyla mücadele ediyorum. Uygunsuz zamanlarda her zaman ara sıra güldü, ama şimdi daha yaşlı, ondan daha çok bekleniyor ve okulda ve evde çok yıkıcı. Ona kızdığımda da gülüyor - öfkenin spektrumdaki insanlar için korkutucu bir duygu olduğuna inanıyorum ve bunun nasıl işleneceğini bilmiyorlar. Kızınızın, evdeki stresli ortamı yakaladığından ve onun duygularını kontrol etmesine yardımcı olmadığından eminim.

Oğlumun uygunsuz bir şekilde gülmesi ve / veya engelleyici davranışlar göstermesi konusunda yardımcı olduğum tek şey, uzaklaşmak ve onu meşgul etmemek. Onlara bir şeyler anlatmaya çalışırken çocuğunuzun size gülmesi çılgına döner ve çok kötü bir duruma hızla tırmanabilir.

Bu konuştuğumuz “herhangi bir” çocuk değil ve ASD'li insanlar duyguları nörotipiklerle aynı şekilde ifade etmiyor / işlemiyor. Bu durumda, onlara söyleyeceğiniz her şey beyaz gürültüdür ve dinlenmez bile - bu yüzden canınızı sıkmayın.

Daha net bir anda olduğunda, ona, gelecekte güldüğünde ya da yaramazlık yaparken uzaklaşacağınızı ve her seferinde yapacağınızı söyleyin. Ona, onun için anlamlı olan bir şeyi, telefon veya bilgisayar ayrıcalıkları gibi, eğer böyle davranırsa, bir süre için alacağınızı da söyleyin. Bu sabah oğlum oldukça sık, tamamen uygun, konuşması kolay ve üzgündü, geçen gece bu kadar kısa bir sürede kahkahadan öfkeye ve geri döndü. Gülüşmesinin başkaları için nasıl zor olduğunu tartıştık ve daha iyisini yapmaya söz verdi. Bir gecede olacağına ya da kahkahaların tamamen söneceğine inanmıyorum.

Kontrol edilemeyen kahkahaların, spektrumdaki birçok insanın bir özelliği olduğunu ve otizmi her zaman hatırlayacağımız bir kelimenin “tutarsızlık” olduğunu düşünüyorum. Ancak, kızınıza daha dikkatli ve berrak anları sırasında davranışlarının uygun olmadığını ve o durumdayken onunla meşgul olmayacağınızı gösterebilirsiniz. Bir kitap okumak veya müzik dinlemek gibi, o havasındayken onu mahvedecek olumlu şeyler bulabilecek misiniz bir bakın. Ve bol şans - Kesinlikle acını hissediyorum.

Bazı Google sihrinden sonra kahkahalarla ilgili güncelleme: http://en.wikipedia.org/wiki/Nervous_laughter

Yasal Uyarı: Ben Otistik ve bu kişisel deneyimden.

Stresli bir durumdayken veya gergin olduğumda, yüzüm aşırı derecede kırmızılaşacak ve çoğu zaman kontrol edilemez bir şekilde gülmeye başlayacağım; bana birçok arkadaşlığa mal oldu ve daha fazla yanlış anlaşılmalara neden oldu; ve genellikle insanlar "neden" anlamıyor - ben de bilmiyorum.

Mümkünse, bu gibi durumlarda ona gülerken yardımcı olabilecek bir uzmana danışmanız zamanla faydalı olabilir; Ona bir tonluk acı verebilir (ve diğerlerini).

Bağırdığı için.

Gençken ve birilerinin dikkatini çekmek için aynı şeyleri yaptım çünkü onlara bir şey söylemek istedim ya da sadece kendimi ifade etmek istedim ama nasıl olduğunu bilmiyordum.

Belki de kendini ifade etmek istiyor ama nasıl olduğunu bilmiyor? Not: Birçok Otistik birey için, biraz da olsa farklılık gösteren her durum benzersizdir ve bizden farklı davranışlara neden olabilir; çoğu NT insanı buna "tutarsız davranış" diyor - [bu insanlar için, bu tutarsızlıklardan biri gerçekleştiğinde neyin farklı olduğunu gözlemlemek ilginç olabilir; unutmayın, biz {otistik insanlar} ayrıntılarını geniş vuruşlar değil görüyoruz.]

Geçen yıl işini kaybettiğinden ve tahliye olabileceğini, bunun çok korkutucu ve stresli olması gerektiğini söylemiştin. Belki de stresli ve korktuğunu ve bu onu da korkuttuğunu fark etti? Belki de ne bekleyeceğini bilmiyor? (Ne olacak? Ne zaman olacak? Evsiz mi olacağız, Maureen Teyze'ye mi gideceğiz? Vb.)

Açıklık verin, her şeyin kontrol altında olduğunu ve her şeyin yoluna girdiğinden emin olmak için elinizden geleni yaptığınızı bilmesi önemlidir. Ve onu alternatif senaryolara hazırla. Mesela, (umarım değil .. ama) tahliye edilirseniz ne olacak? Nereye gideceksin? Ne bilmek istiyor? vb.

Tavsiyem: Çırpınırken davranışını gözlemleyin. Çoğu Otistik insanın (kendimizi hiç ifade edersek) kelimelerle kendimizi doğru ifade etmesi zordur, gerçekten önemli olan bizim davranışımızdır. Ve kendine sor:

• Çarpmaya başlamadan önce ne oldu?
• Öldüğü zaman ne yaptı?

ve böylece bu olayların bir günlüğünü tutun ve kalıpları bulun.

Olayı daha sonra onunla * yansıtmanız ve konunun özünü gerçekten kesmeniz ve "Ne oldu?" Gibi doğrudan (kolay) sorular sormanız önemlidir. “Nasıl hissettirdiğini açıklayabilir misin?” Soruları kısa ve özlü tuttuğunuz sürece, cevaplaması daha kolay olacaktır. Ek olarak, ona cevap verme, kendine anlaması için yeterli zaman verin; Bir dakika kadar sonra hala çözemediyse, ona yardım et.

* lütfen, lütfen sinirlenirken ya da sadece üzgün olduğunuzda gülümserken, rahatsızlığına katkıda bulunmamaya çalışın, farkındayım, sizin için de rahatsız edici; ama sen yetişkinsin! Adlarını çağırmak ya da kötü davranışlarına kızgın bir şekilde cevap vermek işe yaramayacak, sadece işleri daha da kötüleştirecek - ve daha sonra kabul edilebilir bir şekilde kendini size ifade etmekte zorlanacak. Her şey yoluna girecek gibi görünse de, bu genellikle kısa vadelidir, uzun vadede uygun çözümü bulmak istersiniz.

Bunun çok fazla bilgiyle uzun bir cevap olduğunun farkındayım ve bunların hiçbirinin size ya da ona yardım edeceğini garanti edemiyorum ama iyi bir başlangıç ​​olabilir.

Unutmayın, bazen çocuklar (NT ve aksi halde) sebepsiz yere, özellikle de sık sık dışarı çıkacak gibi gözükse de, aslında genellikle açık görünmeyen bir neden vardır. Bu özellikle otistik bireyler için geçerlidir, her zaman bir durumun nasıl üstesinden gelineceğini veya başkalarına bizi rahatsız eden şeyleri nasıl söyleyeceğimizi bilmiyoruz ve bu bizim istediğimiz için değil. Çünkü nasıl yapacağımızı bilmiyoruz.

İşaretleri öğren, aklında ne olduğunu çöz; ve ona durumlarla nasıl olumlu bir şekilde ilgilenileceğini öğretin.

Bu yardımcı olur umarım.

Kızımın da aynı sorunları var. Ve sadece gergin bir gülüş. Hiçbir şey karmaşık değil. Kızım şimdi 34 yaşında ve onu bir yalanla yakaladığımda yine aynı şeyi yapıyor, gülmeye başlıyor. 11 yaşından beri kahkahalarla aynıydı. Beni daha da kötüleştireceğine katılıyorum ve bazen neredeyse onu öfkeden kovmaya başlayacağım.

Yanıtı, bu eyalette olduğunuzda genellikle izlenen sonuçlarla tekrar uygulanır. Gelişim evresinin ağır kısımlarında hala bir çocuk varken, sizi yalnızca sonuçları takip etmek durumunda bu durumda görmelidirler. Aksi takdirde, davranışınızı ilişkilendirmek için "potansiyel" bir sonucu yoktur ve sizi yalnızca "garip / komik" olarak görür; Sebeplerini ve sonuçlarını (yani istihdam meseleleri) tam olarak anlayamayacakları zamanlarda hayal kırıklığınızı gizlemeye çalışın ve nedenini anlayacağınız zamanlarda (bir çocuk için uygun şekilde) hayal kırıklığınızı tamamen etkilediğinizden emin olun ve sonuçlar. Sözlerini kullan ve onlarla devam et.

EDIT: düğmelerine tamamen özgür bir şekilde basmasına izin verme, bu sorunu yeniden zorlar.

İhtiyacınız olan şey, bu olduğunda bir zaman aşımı gibi gözüküyor. Kızgınsanız ve gülüyorsa, "Tamam, molaya ihtiyacımız var; soğumaya vaktimiz olduğunda on dakika sonra tekrar konuşalım." Demeye alışkanlık edin. Bu konuda onunla bir konuşma yapın ve ona aynı şeyi yapması gerektiğini söyleyin (serin bir dönem önerin).

İkinizin de öfkeli olduğu zaman konuşmak kimseye yardımcı olmaz ve özellikle öfkenizden vazgeçmeniz ve taviz vermeniz çok zordur. Belirli bir tetikleyicinin (gülerek) işleri daha da kötüleştirdiğini bildiğinizden, bu belirli bir konuşmanın soğuması gerektiğinin iyi bir işaretidir.

(Bu aynı zamanda ilişki tavsiyesi olarak da işe yarar - eşim ve ben birbirimize sözlü olarak zarar verme noktasına kızgınım ve bunu yapmak istemediğimizi fark ettiğimizden beri bizim için oldukça iyi çalışır. Bunu yapıyorum.)

Kahkaha, özellikle gergin olan, bir vücudun stres atması için çok yaygın bir yoldur. Her sinirlendiğinde veya kızdığında, kızını onun durumu için stresli bir duruma soktun. Tepkilerini düşünmek yerine, duygularını nasıl önleyeceğinizi düşünmeye başlamanızı, ancak öfke gibi davranışları ortadan kaldırmanızı öneririm. Her şey seninle ilgili, tepkisi değil. Her şeyi konuşmak ve kibar ve sakin bir şekilde konuşmak, düşündüğünüzden çok daha fazla yardımcı olacaktır.

Kızınızın bir tik rahatsızlığı için değerlendirilmesini isteyebilirsiniz. Tourette Sendromu tik bozukluklarından biridir, ancak tek değildir.

İşte bir çalışma: http://aut.sagepub.com/content/11/1/19.short , çalışılan otistik çocukların% 22'sinin eşlik eden bir tik bozukluğu olduğunu tespit etti.

Oğlumun Tourette Sendromu var (ama otizm spektrumunda değil). (Sosyal açıdan uygun olmayan anlara gülüşü de dahil olmak üzere) tikleri üzerinde çok az kontrole sahip olduğunu anlamaya başladığımızda, yaşamdaki zorluklarıyla çok daha hoşgörülü ve empatik olduk. Evet, sinir bozucu bazı şeyler ve çıldırtan bazı şeyler var; fakat onun nörolojik farklılıkları hakkında öğrenmeye başladığımdan çok daha az reaktif olduğumu biliyorum.

Bunun dışında - umarım bölgenizde bir otizm destek grubu bulursunuz.

İsim arama noktasına gelmeden ÖNCE yatak odanıza çekilebilir misiniz? (Söylemesi kolay, biliyorum.)

Düzenleme - ekleme:

Yine de, her şeyden önce çok fazla düğmeye basmadığını öğrenmesine yardım edebileceğini düşünüyorum. Bunu yapmanın iki yolu var:

1. Genel olarak onunla olan ilişkinizi güçlendirin. Yaşamının bu aşamasında, bu muhtemelen özerkliğe yönelik gittikçe artan sayıda adım kabul etmek ve hatta sık sık yeni küçük özerklik bitleri verme inisiyatifini almak anlamına gelir.

2. Onu önceden basılması (bir çatışmanın ortasında değil) düğmesine basmanın sonuçları olacağı konusunda uyarın. Bir düğmeye bastığında, geri çekilme işini yap ve sakin ol. Sonuçların ne olacağını hemen açıklamak zorunda değilsiniz. Ertesi güne kadar bekleyebilirsin! Takip etme konusunda disiplinli olmanız gerekir. Öfke yokluğunda verilen bir sonuç, ebeveynler için planlama, disiplin ve sertlik gerektirir. Fakat bu çok etkili.

Oğlunuzla, kızınızla aynı teşhisi koyduğum bir şey, onu rahatsız eden ve rahatsız eden şeylere hayranlık duyuyor. Geçtiğimiz birkaç yıl boyunca, bazen olaylara verdiği tepkilerin (benim için) karşı sezgisel olduğunu ve karşı yönlendirme yoluyla ele alınması gerektiğini anladım.

Kızınız için de, sizi korkutucu bulduğu bir durum (öfkeniz) üzerinde bir miktar kontrol önlemi almanın (üretkenlik kazanma) bir yolu olduğunun kanıtı olabilir. Oğlumla, en kışkırtıcı olduğu zaman, aslında rahatlamaya ihtiyacı olduğu anlamına geldiğini öğrendim. Bazen durumun sıcağında hatırlamak benim için zor, ama benim için en iyi olan cevap sadece ona büyük ve rahatlatıcı bir sarılmak vermek. Bu ikimizin de kısır döngüsünü kırıyor gibi görünüyor.

Tabii ki, bu diğer çocuklar için de geçerli olabilir, ancak spektrumda olmayan kızımın kızdığı veya kışkırttığı zaman, istediği son şeyin şefkat olduğunu belirtmekte fayda var . Rahatlık ya da sevgi istediğinde, genellikle doğrudan görmesini ister. Bu yüzden durumun "çarpı işaretli sinyalleri" yönü kızınızın ASD'sinin bir belirtisi olabilir.

Burada çok iyi, iyi cevaplar var.

Üniversitede muhtemelen Asperger'in olduğu hakkında bir psikoloğu ziyaret ettim, ancak sonunda teşhis koymak için çok iyi adapte olduğum söylendi.

Olduğu gibi, hemen fiziksel olarak tehdit edilmediğim ve bazen de o zaman bile öfkeli insanları çok komik buluyorum. Başka bir nedenden dolayı kahkahalardan bahsetmiyorum, dürüstçe komik olduklarını düşünüyorum. Öfkeli olmak irrasyoneldir ve irrasyonel eğlencelidir. Bu, daha önce bir sınıf bırakıp daha kolay bir profesör bulmak zorunda kalmamla sonuçlandı.

Tanımladığınız ve diğer mükemmel cevapları görmek, muhtemelen sizin durumunuzda durum böyle değil, ama ben sadece onlara bağrışan birisine gülen birisinin gerçekten ve gerçekten onun tarafından eğlendirilebilme ihtimalini arttırmak istedim.

Nedenini biliyorsun, kendin söyledin. Düğmelere basmaya çalışıyor o yüzden ona izin verme. Yapılacak en iyi şey, ona gözle görülür bir şekilde kızgın olmamaya çalışmak ve ilk etapta sinirlenmenize neden olan sorun konusunda sakin olmanız. Söylemesi yapmaktan kolay. Sakinleşene kadar kendini fiziksel olarak kaldırmak için bir bahane bul.

Kaynaklar - Böyle bir aşamadan geçtim ve anneme göre hala öyleyim.

İşleyişinin “otizmi” olduğunu ve yüksek işleyişinden bahsettiğinde kendine cevap verdin Daha ciddi bir otizm seviyesine sahip olan yeğenim, erkek kardeşim ona kızdığında da çok komik buluyor. Neredeyse kızgın patlamaları kışkırtan kardeşimi de yumurtalamaktan zevk alıyor gibi görünüyor. Kahkaha, bir dereceye kadar, kendini eritmeye başlamasından daha iyidir. Yapılacak en iyi şey sakin kalmak ya da en azından sinirlenmeden üzüldüğünü göstermek. Sesi kesmeye devam et ve yaptığı şeyin doğru olmadığını söyle. Ona ne olduğunu göster.

** yalan söylemek, çalmak, hikayeler uydurmak, kontrolden çıkmak, bilerek kurallara aykırı davranmak, bilerek kasıtlı şeyler yapmak, kontrolden çıkmak, kasten kurallara aykırı davranmak, kasıtlı olarak işleri yapmak, diğer konular arasında **

Asıl soru bir süre önce soruldu ... Ancak buna rastlayan herkes için:

Bunlar Muhalif Defiant Bozukluğu (ODD) veya Davranış Bozukluğu'nun (CD) özellikleridir. Küçük çocuklarda ODD genellikle büyük çocuklarda CD'ye yükselir. DEHB'ye eşlik eden yüksek oran var. Antisosyal Kişilik Bozukluğuna (ASPD) ilerleme riski yüksektir (steno: ceza psikopati.)

ASPD'yi önleme şansına sahip olmak - veya en azından önem derecesini azaltmak - mümkün olduğunca erken yardım alın. 13-14 yaşlarından sonra tedavinin işe yaramadığını söylüyorlar. Beynin bölgelerinin nöroplastisiteyi ne zaman kaybettiğinden, büyümeyi bitirdikleri için varsayıyorum. (ASPD yetişkinlerinin beyin görüntüleme çalışmaları, gri-beyaz maddenin atipik bazı alanlarını buldu.)

Bu özellikleri bir çocukta farkeden herkes, lütfen lütfen lütfen en kısa zamanda bir çocuk psikiyatrı tarafından değerlendirilmesini isteyin. (Çocuğun iyiliği için, sizin iyiliğiniz, toplumun iyiliği için) Tedavi, ilaç ve danışmanlığı içerebilir, ancak ebeveynlerin / bakıcıların iletişim kurmanın, etkileşime girmenin, yanıt vermenin yeni özel yollarını öğrenmesi çok önemlidir. Ve sürekli olarak yapmaya kararlı ol.

Ama bu iyi bir şey. Birbirimizi daha iyi anlamaya yardımcı olur. Avantajları olduğunu destekleyerek sosyal olarak kabul edilebilir davranışları artırmaya yardımcı olur. Diğer insanları daha iyi anlamalarına yardımcı olur, örneğin, insanların yüzündeki ifadelerin ne anlama geldiğini anlamada sorun yaşarlar. Tedavi, birlikte yaşadıkları rahatsız edici ve sinir bozucu iç ajitasyonunu azaltabilir. Ve itici reaksiyonlar / stimülasyon arayışı, rahatsız edici bir içsel hissi "havalandırmak" için kullanıyorlardı. Okulu kolaylaştırmalı ve arkadaş edinmelerine yardımcı olmalıdır.

Bu, kanserden daha fazla "bekle ve gör" ya da "kendini çözme" durumu değil.

Bir düzeyde bunun sinirlerle ilgisi olduğu konusunda hemfikirim. Kocam ve ben, Hawaii'deki bir dağda tek yönlü bir yolda (yeryüzündeki en ölümcül 5 yoldan biri .. yeryüzünde .. sadece Amerika değil .. yeryüzünde) ve yağmur yağmaya başladı ve yerliler vardı. her zaman ters yönden bir araba bize kızdı ve kocam 2mph sürücü yaptım ..

Panik atak yapmaya başladım. Fakat panik atak geçirmeye başladığımda bunu anlamadım ve kocam da olmadı çünkü kontrol edilemez bir şekilde gülüyordum. Bu onu kızdırdı. Sonra bir şekilde kahkahalar gözyaşlarına dönüştü, ancak sarsıntı ve kalp çarpıntısı tüm zaman boyunca kaldı. Büyüyen öfkeli insanlara gülmekle başım derde girdi. Öfkeli kişi aksan veya başka bir şeye sahipse ESP. Bu yüzden bunların hepsinin duygularla ilgili olmadığını biliyorum. Biraz daha yoğun.

Ancak, duyguların benim için de bu sorunu yarattığını biliyorum. Her ikisi de kontrol edilemez ve uygunsuz ve kelimenin tam anlamıyla çok sessiz olmalı ve saçlarımı yüzümün önünde gizlemeliyim, ya da sessizce bir yastığa gülmek zorundayım ya da çatışmayı önlemek için kendimi affedeceğim çünkü kapatamıyorum. Ve evet, kişi kahkahalarım yüzünden ne kadar kızarsa ... kısır bir döngü çünkü ben zorlu güldüm. Ve kendimi kötü hissediyorum. Ama aynı zamanda komik. Keşke anlamış olsaydım, ama en azından yalnız değilim. Hatta televizyonda öfkeli şarkılar ya da öfkeli insanlar. Onu histerik buluyorum. Ben sadece yapıyorum. Hiçbir açıklamam yok. Ama paylaşmak istedim, böylece baban o değil, sana gülmüyor. Ona devam eden bir şey yüzünden gülüyor. En azından benim gibi bir şey olsaydı ..

Ben yüksek işleyen bir otistik yetişkinim ve bir genç olarak, annemle yüzündeki ifadenin sinirlendiğinde çok komik olduğu, gözleri çılgınca göründüğü ve bağırmaya devam ederken işaret ettiği kafasını şişirdiği durumlar vardı. Gülmeyi bıraktım ve bu onu daha da kızdırdı. Çok sert güldüm, midem ağrıyor ve ağzımdan top sürmeye başladım. Ben histeriktim. Yüzündeki ifadenin onu güldüren şey olduğunu düşünüyorum.