Bir çocuğa bağırmaktan dolayı özür dileme politikasına sahip olmak iyi bir yaklaşım mıdır?

Birkaç kez insanların aşağıdaki politikaya sahip olduğu bir durumla karşılaştım

Ebeveyn bir çocuğa anlamlı bir nedeni olmayan bir hayal kırıklığı içinde bağırıyorsa (örneğin, çocuk sinirlerine yeni girdi, ancak aslında cezaya layık bir şey yapmıyordu), o ebeveyn kısa süre içinde bağırılan çocuktan özür dilemelidir.

Bunun iyi bir yaklaşım olduğu düşünülüyor mu? Artıları ve eksileri nelerdir?

Genel olarak bir çocukta bağırmak kavramının tartışılmasının bu sorunun kapsamı dışında olduğunu lütfen unutmayın.

Çocukların özür dilemeleri ve ebeveynlerinden daha iyi kimin öğrenecekleri gösterilmelidir. Alternatifi düşünün: Sahip olmanız gereken çok sayıda zaman olmasına rağmen çocuklarınızdan asla özür dilemezsiniz. Evet, çocuklarınızı içinde yaşamanın daha kolay olacağı bir ortamda kontrol edeceksiniz, çocuklar sizden korkacak, performans gösterecek, ancak korku temelli bir ortamda daha sağlıklı büyümeyecekler. Sonunda, aynı kalıplarınızı tekrar edecekler. Arızayı kabul etmek, zayıflığı gizlemek daha büyük bir güç gerektirir.

Öfkenizi kaybetmek ve bir çocuğa uygun olup olmadığını bağırmak her zaman özür dilemelidir. Ebeveyn olarak işimizi serin tutmak ve çocuklarımızın bize attığı her şeyi halletmek bizim işimiz. Bazen bu diğerlerinden daha kolaydır; ve bazen sakin olamayacağız. Çocuğun ne yaptığından bağımsız olarak, bir ebeveyn soğukkanlılığını kaybettiği için özür dilemeli ve davranışları kabul edilemez olsa bile çocuğa sevildiğini hatırlatmalıdır. Bu cezayı azaltmamalıdır - bunlar iki ayrı eylemdir.

Bu özellikle diğer sosyal durumlardan farklı değil. Eğer iş yerindeyseniz ve birisi ekstra iş yapmanız gerekecek bir şeyi mahvediyorsa, onlara bağırmamalısınız, değil mi? Onlara işinizi zorlaştırdıklarını ve kabul edilemez bir performans olduğunu açıkça belirtmelisiniz, ancak öfkenizi kaybedip onlara bağırırsanız, bu davranış için özür dileyeceksiniz. Onları hala kovabilirsiniz ama bağırdığınız için özür dileriz.

Çocuğa bu davranışı modelleyerek hayal kırıklığına uğradıklarında bağırmayı öğretiyorsanız, onlara yanlış olduklarını kabul etmek ve hayal kırıklığı dışında eylemler yapmak gibi daha değerli dersler vermek iyi bir fikirdir.

Öğrenme pişmanlığının yararı, özür dilemeyi reddederek sürdürmeye çalışabileceğiniz bir talihsizlik barajının ağırlığını aşar.

Çocuklar insandır. Kendi çocuğunuz olmayan birine bağırdıysanız, derhal özür diler misiniz (davranışınızı etkisiz / fakir olarak tanımladıktan sonra)?

Eğer başka birine böyle davranırsanız, kendi çocuğunuza hangi gerekçeyle davranırsınız?

Biz Tanrı değiliz, biz Rehberiz. Örneğe liderlik etmeliyiz ve başarısız olduğumuz yerde, örnek hatalarımız için düzgün bir şekilde kefaret etmeli ve onları tekrarlamamalıdır. Her saat bağırmak ve hemen özür dilemek asla özür dilememek kadar etkili olacaktır. Bir kez bağırmak ve özür dilemek olumlu ve kalıcı bir izlenim bırakacaktır.

Kısacası, cevabım, "Kusursuz olarak algılanmaktan korkmayın! İnsanlığınızın gücünü gösterin."

Son olarak, evet, bazen bağırmak gerekli ve uygundur. "Dur!" Diye bağırdığımda kızım çok iyi bir neden olduğunu biliyor ve hemen duruyor - bu sadece onu kurtarmak için çok tehlikeli bir durum olduğunda yaptığım bir şey.

Johnny, babamın sesini yükselttiğine üzüldüğünü bilmeni istiyorum. Babam çok şaşırdı ve insanlar bazen şaşırdıklarında bağırıyorlar, anlıyor musunuz? Ama yaptığını yapmanın hoş olmadığını anlıyorsun, değil mi?

(Birinin sesini yükseltmek için makul koşullar vardır ve daha sonra çocuğun sadece zorbalık yaptığı makul koşullardan daha azdır.)