Ben ailemle birlikte yaşayan aspergerleri olan 23 yaşında bir kızım. Kendi başıma yaşadım, çalıştım ve bir işim vardı. Malzeme çok yanlış gitti. Notlarım kötüydü, fakirdim (ailem beni destekleyemiyordu ve kendi şirketimi yönetiyordum, eğer hiç ödemem olsaydı çok istikrarlı bir ödeme yapmamıştı) ve sadece günüm için yeterli zamanım olmadı. ders çalış, çalış ve kendime iyi bak. Bunun üzerine, erkek arkadaşım zihinsel olarak tacizciydi.
Bazı sert seçimler yaptım. Ülke genelinde aileme geri taşındım. Arkadaşlarımdan, yaşadığım şehri, üniversiteden 40 kilometre uzaklıktaki bu kırsal kasabada yaşamak için yetişkin hayatım olan her şeyi terk ettim. Neyse ki bir otobüs var.
İşler aslında şimdi iyi gidiyor. Eski sevgilimden ayrıldım, depresyondan kurtuldum önceki olaylar beni bıraktı, inanılmaz bir yeni erkekle tanıştım, lisans derecesine başladım, iyi notlar alıyorum, gelecek yıl mezun olacağım, Harika bir iş teklifim var, daha iyi olamazdı.
Bunun dışında iş teklifi buradan iki saat uzakta. Ve tam zamanlı. Sahip olduğum diğer iş teklifleri gibi. Çalışmalarımı ciddi bir şekilde tehlikeye atmadan bunu kabul edemem. Ben de şehirdeki işlere bakıyorum. BT’de iş yok. Kasaba çok küçük. Üniversitenin kasabasına da baktım. Bu 3 ya da öylesine BT şirketleri var. Tabii ki hepsine de başvurdum. Aynı hikaye, tam zamanlı ya da zaten bir sınıf arkadaşı kiraladılar. (Bir adada yaşıyorum, üniversite başka biri üzerinde. Hepsi çok kırsal. Tüm bunların ölçeğini göstermek için toplam 4000 öğrenci var. Kasabanın 40.000 nüfusu var.)
Çalışmalarım haftada bir veya iki gün sınıfa sahip olduğum ve müşteri toplantıları da dahil olmak üzere gerisini kendim planlamam gereken tür. Bu yüzden evde çok zaman geçiriyorum. Bu sırada evin etrafında ev işleri yapmaya çalışıyorum. Ama dürüst olmak gerekirse, bu işler bana şimdiden çalışmalarıma harcayamayacağım çok zaman kazandırıyor. Evde olabilirim ama benim de çalışmam gerekiyor. 4 kişiyle tam zamanlı çalışan 6 kişiyiz, 2 öğrencimiz ve bir köpeğimiz var. Bu noktada temelde bütün hanehalkına bakmam gerekiyor.
Ailem beni bir iş bulmaya zorluyor. İş tekliflerim sıraya giriyor, mezuniyet stajımı ayarlıyorum, ancak bu noktada çalışmalarımı tehlikeye atmadan bir işe girebileceğime inanmıyorum. Bir yılım kaldı. Gelecek sene eylülde çalışmaya başlayabilirim. Bunu aileme nasıl açıklayabilirim?