3,5 ve 1 yaşlarında iki çocuğumuz var. Eşim ve ben nadiren kendimiz dışarı çıkıyoruz, en büyüğü doğduğundan beri bir yandan güvenebilirim. Onları bütün gece yalnız bırakmadık, hep sabah en az birimize uyandılar. Hem aile hem de yakın arkadaşlar olmak üzere büyük sorumluluk sahibi ve güvenilir çocuk bakımı için fırsatımız var. Aslında bebeğin oturmasını istiyorlar ve genellikle hayır diyoruz.
Eşim ve ben düzenli randevu gece ihtiyacı insanlar türü değil, biz her zamankinden daha yakın. Haftalık ya da aylık bir tarihe kesinlikle ihtiyacımız yok, hatta istemiyoruz. Ancak bunu biraz daha sık yapmak, yılda bir defadan fazla yapmak güzel olurdu. Onları terk etmek için suçluluk duygusunu aşamayız. Bir hafta sonu hakkında konuşuyoruz, ancak tetiği çekemiyoruz.
Diğer ebeveynler bu mücadeleyle nasıl başa çıkıyor? Herhangi bir öneri?