Ayrılmış bir aile ile nasıl başa çıkılır

Ben 23 yaşında bir erkeğim, babam B kasabasında çalışıyor (yaklaşık 2 yıldır) ve her hafta sonu eve gelmeye çalışıyor (cuma gecesi - pazar gecesi), bu yüzden sadece ben ve annem A kasabasında A sırasında hafta içi.

Şu anda ne hissettiğimi bilmiyorum ama doğrudan aileme değil, dolaylı olarak onlara dolaylı olarak kendimi çok sinirli ve şaşkın hissediyorum. İşe gittiğimde annemi düşünmeye devam ediyorum ve kendimi yalnız hissettiğim için suçluluk duyuyorum (suçum olmasa da). Elbette arkadaşları var ama kendini bütün gün meşgul tutamıyor gibi görünüyor ve televizyon izlemeye gidiyor. Daha sonra işte kalmak ve ona eşlik etmek istediğim gibi, akşam 5: 30-6: 30 pm yerine eve 8: 00'de geri dönmek istediğimde kendimi suçlu hissediyorum. Ayrıca, işten sonra hafta içi günlerde arkadaşlarımla bir araya gelip toplantılar yapabilirim ve eve normalde 23:00 civarında gelirdim. Annem uykuda olacak ve ertesi sabaha kadar onu görmeyeceğim. Bu, annemle zaman geçirmek istediğim için arkadaşlarımla birlikte katıldığım bazı etkinlikleri iptal etmeme yol açtı.

Sonra aynı sorun hafta sonu geliyor. Normalde hafta sonları kendi işlerimi yapmak için kendi planlarım olur, ama babam B kasabasına taşındığından beri, hafta sonları dışarı çıkarsam ve ailemle / babamla zaman geçirmesem her zaman suçlu hissediyorum. Bu da bana kendi planlarımdan bir sürü fedakarlık etmemi sağladı.

Kısacası, ailem tarafından kendimi çok kısıtlı hissediyorum ve ikisi de hafta sonları / hafta sonları beni çok fazla görmeme konusunda bazı açıklamalar yaptı. Çok sinirleniyorum ve sinirleniyorum çünkü onların çocuk olmadığımı ve şimdi kendi hayatım olduğunu anlamalarını istiyorum. Bütün gün dışarı çıkmam / aşırı dışarı çıkmam, sadece sabah ve öğleden sonra arkadaşlarımla kendi planlarım var ama böyle bir akşam yemeği için onlarla ya da en az bir tanesine geri dönmeye çalışıyorum günde bir yemek. O zaman bile, onlar için yeterli değil ve bütün günü onlarla geçirmemi istiyorlar (babam çalışmak için B kasabasına taşındığından beri). Taşınmak benim için şu an için bir seçenek değil, ancak yine de, eğer taşındıysam annem yalnız yaşayacağı için daha fazla suçluluk doğuracaktı.

Bununla nasıl başa çıkarım? Bu benim hatam mı? Yoksa bütün duygularımı bir kenara bırakıp ne istersem onu ​​yapmalı mıyım? Ailemle yüzleşmeli miyim? Bunu düşünüyordum, ama hiçbir şeyi değiştireceğini sanmıyorum.

Not: Ebeveynlik forumu olduğunu ve ebeveyn olmadığımı biliyorum, ancak bu soruyu, bu sorunla karşı karşıya kalan diğer ebeveynlerin burada bir tavsiye alabilmeleri için bir fırsat olarak düşünmek istiyorum.

Katılan herkes için bu zor bir durum.

Ailem 4 yaşımdayken ayrıldı, bu yüzden annemin evde birincil arkadaşı olma ve babamla birlikte hafta sonu ziyaretleri yapma konusunda uzun yıllara dayanan bir deneyimim oldu. Durumunuz biraz farklı olsa da, ailem daha bağımsız bir duruma geldiğimde uyum sağlamak için daha fazla zamana sahipti.

İlk ve en önemli, YOK HAYIR , bu senin hatan değil. Mesaj bu HER boşanma veya ayrılma sürecinden geçen ebeveyn kesinlikle çocuklarına sürekli vurgu yapmalıdır. Ne yazık ki, yetişkin çocukların, kesinlikle duymak için yardımcı olsa da, bunun gibi şeyler için göz ardı edildiğini düşünüyorum.

Duygularını bir kenara bırakmak ve İstediğini yapman kendini çelişiyor. Çatışma var çünkü yapmak istiyorsun. her ikisi de . İdeal olarak, denklemin her iki tarafını dengelemek için bir yol bulursunuz, ancak bazen bir veya diğerini seçmeniz gereken bir pozisyonda yükselirsiniz (bazen bunu geçici bir durum haline getirebilir ve durum dengelendiğinde dengeyi yeniden kurabilirsiniz , ama her zaman değil). Bu noktaya gelirse, ciddi bir düşünce yapmanız ve zor seçimler yapmanız gerekecek, ancak böyle bir karara zorlama şansını azaltmak için yapabileceğiniz bazı şeyler var.

"İdeal" durumunuzun ne olduğuna karar vermeniz için uygun bir yer olabilir. Tüm suçluluk veya yükümlülük duygularını denklemden kaldırabilirseniz, dürüstçe ne kadar zaman geçirirsiniz? istemek her biriyle harcamak için? Bu ne istediğine bağlı olarak çok spesifik veya esnek, genel bir aralık olabilir. Bunun hakkında bir fikir edinin ve aklınızın arkasına sokun. Bunu bir amaç olarak düşünmeyin, bunun yerine ideal dengenize ne kadar yakın olduğunuzu görmek için bir ölçüm çubuğu kullanın. Çoğu uzlaşma, iki tarafın da istediklerini tam olarak elde etmeleriyle sarılmaz, ancak ne istediğinizi bilmek, en azından oyun parkında bir yerlere odaklanmanıza yardımcı olur.

Ailenle konuşmanı tavsiye ederim. "Yüzleşme" muhtemelen bir terim için çok zordur, ancak kesinlikle diyalog açmak istiyorsunuz. Ebeveynlerinizin bakış açılarını daha iyi anlayabilmek için sorular sormaya başlarsanız, muhtemelen daha iyi sonuçlar alırsınız ve ardından bakış açınızı herkesin isteklerine hitap eden bir çözüm için çalışacak şekilde tanıtın.

Annenize, kendisi için çok fazla zamanı olduğunu ve sizden ne istediğini / beklediğini / umduğunu hissettiğini sorun. Onu yalnız bırakma konusundaki suçluluğunuz temelsiz olabilir ve belki de rahatlamaktan hoşlanıyordur, ya da düşünmek için zaman ayırıyor ya da gerçekten televizyonda yakalamak istiyor. Ona hem gündüz hem de akşamları vaktini nasıl geçirmeyi tercih ettiğini sorun. Eve geç gelme ve onu görme konusunda eksik hissettiğini, ancak arkadaşlarınla ​​vakit kaybettiğini hissetmek istemediğini de söyle.

Babana çok benzer bir şey söyle. Ona onunla zaman geçirmek istediğini, ancak hafta sonları da yapmak istediğin başka şeyler olduğunu ve bazen çatışmadan dolayı kendini sinirli hissettiğini söyle.

Her iki durumda da, her ikiniz için de işe yarayan bir program hazırlayabilirsiniz. Her iki programınız için işe yarayan belirli günlerde zaman bloklarını bir kenara koyabiliyor musunuz bakalım ve bu zamanı ortak bir aktiviteye adayabileceksiniz. Belki Cumartesi öğleden sonraları "öğle yemeği ve babamla bir film" olur ya da Çarşamba geceleri "annemi akşam yemeğine çıkar" (veya "annem gecesi ile birlikte akşam yemeği yapar") olur.

Onlarla konuştuktan sonra, herkesi mutlu eden bir çözüm bulamayacağınızı görürseniz, bir terapist veya sosyal hizmet uzmanıyla konuşmayı düşünebilirsiniz. Tarafsız bir üçüncü taraf bu gibi durumlarda çok yardımcı olabilir ve profesyonel bir terapist veya sosyal hizmet uzmanı mükemmel bir dinleyici olabilir ve hayal kırıklığınızla başa çıkmanın olası uzlaşmalarını veya yöntemlerini önerme konusunda yardımcı olabilir. Çalışan sağlık hizmetleri paketlerinin birçoğunda bir tür zihinsel sağlık hizmeti vardır, bu nedenle kapsanmaya başlayabilirsiniz.

Alternatif olarak, rahip, papaz, haham gibi dini cemaat üyeleri iyi birer kaynaktır ve birçoğu danışmanlık teknikleri konusunda düzenli eğitim alır.

Bu sayede durumun değişebileceğini aklınızda tutmalısınız. Ailenizin bir araya geleceğini söylemiyorum (olmasına rağmen, bunun gerçekleştiği bilinir), ancak ebeveynlerinizle olan ilişkiniz zaman içinde gelişecektir.

Eğer ayrılırlarsa, hayatlarını yeniden inşa etmeye başlamak isteyecekler ve zaman geçirmek istedikleri başka insanları da bulabilecekler. Bu, seninle de zaman geçirmek istemeyecekleri anlamına gelmez, ama başkalarının onları şirkette tutacakları olduğunu bilmek, hissedebileceğin suçluluk yükünün büyük bir kısmını hafifletir.

Ayrıca anne-babanızın hayatındaki bir boşluğu doldurmak için hayatınızı yaşamayı bırakmadığınızdan emin olun. Kendi ilişkilerinizi ve kariyerinizi ilerletme fırsatlarına sahip olmanız gerekir ve bunları tamamen bekletmenin uzun vadeli mutluluğunuza verdiği zararı, sadece geçici olarak olsa bile, haklı gösterdiği çok az sayıda durum vardır.

Size iyi şanslar!

Kısa ve çok tatlı değil: hayır, sen yapamaz Ailenle yaşamaktan ayrılıncaya kadar kendi hayatını yaşa ve yapmalısın. Finansal olarak yapamayacağınızı söylerseniz, o zaman ne alacağını ve boşluğun ne kadar büyük olduğunu, oda kiralamak veya ev arkadaşlarını bulmak gibi ucuz bir çözüm için ne kadar olduğunu anlayın.

Bu da tamamen bencil bir çözüm değil: Bir kez daha sizi barınak ve beslemekten sorumlu olmadığında, Şehir B'ye taşınmakta ve babanla birlikte yaşamakta özgürleşecek ve bu da onu daha mutlu edebilecek. Belki şu anki evinizi kiralayabilirler ve hatta yataklarınızı alırken size bir kesim bile verebilirler? Ben sadece burada fikirleri atıyorum, ama bunu masaya koyup ne düşündüklerini görmelisin.

Genel olarak, çocukların uzaklaşmaları ve annenin sahip olacağı süre boyunca, hayattaki doğal bir gelişmedir. boş yuva sendromu "başlangıçta o vardır Er ya da geç hayatının geri kalanıyla ne yapacağını bulmak için. İş? Gönüllü? Ders çalışma? En azından bir hobi buldun mu? TV izlemek onu kesmeyecek ve eğer şanslıysanız, taşınmanız onu da bunun içine sokacak.

İyi bir çocuk, umrunda değil. Bu yüzden sinirli ve sinirli hissediyorsunuz. Eğer umursamadıysan. Hiçbir şey hissetmezsin. Hepsi yetişkin olmanın bir parçası. Korkarım acısız bir şey yok. Bir gün hiç kimsenin ebeveynlerinin mükemmel olmadığını anlayacaksınız ve kendi sorunları olduğunu kabul etmek zorundasınız.

İhtiyacın olduğunu düşündüğüm şey, kendine güven ve iddialı olmak. Atılganlık ile ebeveynlerinize neye ihtiyacınız olduğunu, onların yaptıklarını kontrol etmelerine izin vermeden ifade etmeyi öğreneceksiniz.

Temel atılganlık becerisi, kişinin söylediklerini tekrar etmektir. Böylece dinlediğinizi ve nasıl hissettiğini anladığınızı bilirler, ancak onları istediğiniz zaman tekrarlayın. İstediğinizi iddia ettiğinizi öğrenene kadar bu işlemi tekrarlamaya devam edin.

Örneğin;

Siz: "Anne, bu hafta sonu evde kalamam çünkü dışarı çıkmayı çoktan planladım." Anne: "Seni bir daha asla göremeyiz." Siz: "Üzgünüm, benimle zaman geçirmek istediğinizi biliyorum, ama bu hafta sonu evde kalamam çünkü zaten size gitmek için planlar yaptım." Anne: "Benimle zaman geçirmek için kullanıyorsun, ama artık değilsin." Siz: "Üzgünüm, sizinle zaman geçirmek için kullandığımı biliyorum, ama bu hafta sonu evde kalamam çünkü zaten dışarı çıkmak için planlar yaptım."

Girişkenliği ilk kez uyguladığınızda. Her ikisi için de zor bir deneyim olabilir, ancak insanların değişeceğini gördüm. Aileniz size saygı duymaya başlayacak, çünkü dinlersiniz ama ne yapmak istediğinizi de bilirsiniz.

İşte bir Girişkenlik kitaplarında Amazon listesi .

Nasıl hissettiğinizi anlıyorum ve ebeveyninizin ayrılmasının etkilerini duyduğuma üzüldüm. Gerçekten size verilecek olan yaşam türünü veya sahip olacağımız ebeveynleri seçemiyoruz. Ancak durumu nasıl kabul edebileceğiniz ve iyileştirmek için bir şeyler yapabileceğiniz konusunda sizin elinizde. Özgürlüğünüze sahip olmak istediğinizi anlıyorum, ancak annenizi yalnız ve finansal olarak yalnız bırakamazsınız, henüz bağımsız olarak yaşayamazsınız. Neden olmasın, haftada bir gün, anneler günü geçirebileceğiniz bir yer seçin. Mesela Çarşamba gecesi eve erken gidildiğinde, mesela, annenle bir akşam yemeği yiyebilir ve daha sonra kişisel hayatına sahip olmadığınızı düşünüyorsanız, hafta sonları başka şeyler de yapabilirsiniz. Bir çok şeyle meşgul olduğunuzda zaman bulmak gerçekten çok zor, ama eğer ailenizle gerçekten iyi vakit geçirmek istiyorsanız, haftada bir kez bile, sadece onlara harcayabileceğiniz bir tarih belirleyin. Baban için, belirli bir tarihte gelmesi için onu davet edebilirsin ya da programın izin verdiği sürece oraya gidebilirsin. Ailen seni özlüyor, bu yüzden zamanını istiyorlar. Her neyse, bir saatlik kaliteli zaman, onlar için çok şey ifade ediyor.