Kendi özyinelemeli uygulamanızı veya stack ile yinelemeli eşdeğerini yazarsanız olası sorunlar vardır . Bu örneğe bakın:
dic = {}
dic["key1"] = {}
dic["key1"]["key1.1"] = "value1"
dic["key2"] = {}
dic["key2"]["key2.1"] = "value2"
dic["key2"]["key2.2"] = dic["key1"]
dic["key2"]["key2.3"] = dic
Normal anlamda, iç içe geçmiş sözlük, hiç olmayan ağaç benzeri veri yapısı olacaktır. Ancak tanım , bir çapraz kenar veya hatta bir arka kenar olasılığını dışlamaz (bu nedenle artık bir ağaç değildir). Örneğin, burada key2.2 sözlüğe tutan anahtar1 , key2.3 sözlükteki bütün noktaları (arka kenar / çevrim). Bir arka kenar (döngü) olduğunda, yığın / özyineleme sonsuza kadar çalışacaktır.
root<-------back edge
/ \ |
_key1 __key2__ |
/ / \ \ |
|->key1.1 key2.1 key2.2 key2.3
| / | |
| value1 value2 |
| |
cross edge----------|
Bu sözlüğü Scharron'un bu uygulamasıyla yazdırırsanız
def myprint(d):
for k, v in d.items():
if isinstance(v, dict):
myprint(v)
else:
print "{0} : {1}".format(k, v)
Bu hatayı görürsünüz:
RuntimeError: maximum recursion depth exceeded while calling a Python object
Aynı şey senderle'dan uygulama için de geçerli .
Benzer şekilde, Fred Foo'dan bu uygulama ile sonsuz bir döngü elde edersiniz :
def myprint(d):
stack = list(d.items())
while stack:
k, v = stack.pop()
if isinstance(v, dict):
stack.extend(v.items())
else:
print("%s: %s" % (k, v))
Bununla birlikte, Python aslında iç içe geçmiş sözlükteki döngüleri algılar:
print dic
{'key2': {'key2.1': 'value2', 'key2.3': {...},
'key2.2': {'key1.1': 'value1'}}, 'key1': {'key1.1': 'value1'}}
"{...}" , bir döngünün algılandığı yerdir.
Moondra tarafından talep edildiği gibi bu, döngüleri (DFS) önlemenin bir yoludur:
def myprint(d):
stack = list(d.items())
visited = set()
while stack:
k, v = stack.pop()
if isinstance(v, dict):
if k not in visited:
stack.extend(v.items())
else:
print("%s: %s" % (k, v))
visited.add(k)