Java String'in neden statik dize düzenleme yöntemleri yok?

Java tasarımcıları neden java.lang.Stringsınıfta dize düzenleme yöntemlerinin statik sürümlerini oluşturmadı ? Aşağıdaki yöntemler, bahsettiğim şeydir, ancak soru sınıftaki diğer statik olmayan yöntemlere de genişletilebilir.

concat(String)                        substring(int, int)
replace(char, char)                   toLowerCase()
replace(CharSequence, CharSequence)   toLowerCase(Locale)
replaceAll(String, String)            toString()
replaceFirst(String, String)          toUpperCase()
split(String)                         toUpperCase(Locale)
split(String, int)                    trim()
substring(int)

Bu yöntemlerin yalnızca statik olmayan sürümlerine sahip olmak, böyle bir yöntemin çağrılması gereken her yerde açık sıfır denetimini zorlar . Örneğin, sadece çağırmak eğer NullPointerExceptionexample = example.trim() yol açar . Bu yüzden programcı aşağıdaki boyler plakası null kontrolünü yapmak zorundadır:String example = null

if (example != null)
    example = example.trim();
// OR:
example = (example==null) ? null : example.trim();
example = (example==null) ? null : example.substring(5);

İlk argüman olarak giriş dizesini alacaktı Stringbu yöntemlerin (belki de sadece ) statik sürümleri olsaydı çok daha uygun olurdu düşünürdüm:

example = String.trim(example);
example = String.replace(example, 'a', 'b');
example = String.substring(example, 5);

Bu, programcılar tarafından yazılan ve programcıları açıkça boş durumlarla başa çıkmaya zorlamak yerine, yalnızca boş durumlarla otomatik olarak boş durumlarla ilgilenecek olan temiz kodlara yol açacaktır. Null dönen bir manipüle beri bana mantıklı boş bir yol açmalıdır dize boş dize değil, bir hata.

Java tasarımcıları Stringsınıfı Java 1 veya Java 2'de tasarladıklarında neden böyle düşünmediler, hatta daha sonraki bir Java sürümüne böyle bir işlevsellik eklediler?

Null değerinin döndürülmesi benim için anlamlıdır, çünkü null dizeyi değiştirmek bir hata değil null dizeyle sonuçlanmalıdır

Bu senin fikrin. Diğerleri, bir dize içermeyen boş bir nesnede String işlemlerinin bir anlam ifade etmediğini ve bu nedenle bir Exception oluşturması gerektiğini iddia edebilir

"Java tasarımcılarının" neden bir şey yapması ya da yapmaması neden zor.

Orada zaten null-güvenli String işlemleri yapabilen kütüphaneler var, örneğin Apache Commons StringUtils . İhtiyacınız varsa bu veya benzer kütüphaneleri kullanabilirsiniz.

Yorumlarınıza dayalı ekleme

Yorumları okurken, karşılaştığınız gerçek sorun nullkodunuzun her yerini kontrol etmeniz gerektiği gibi görünüyor . Bu, arayüzler arasında açıkça tanımlanmış sözleşmeler olmadan kötü bir program tasarımının bir göstergesi olabilir. Java'da “! = Null” deyimlerini kullanmaktan kaçınmak isteyebilirsiniz ?

IMO yazma yöntemlerine tüm "arg null return null" yaklaşımı gereksiz yere programınızın siklomatik karmaşıklığını artırır.

İlk Java kütüphaneleri dönüş null yaklaşımını kullandılar, ancak JDK adamları istisnalar dışında her zaman null'a karşı korudular.

Zamanla, ikinci yaklaşımın açık kazanan olduğunu düşünüyorum.

Neden? Boş alanlar çok fazla oo ilkesini kırdığı için. Onları bir polimorfik sınıfın üyeleri olarak ele alamazsınız. Bu, her zaman null için özel durumları kodlamanız gerektiği anlamına gelir ve bu nedenle, her şeyin null olabileceğini varsaymanız gerektiğinde siklomatik karmaşıklığınız yükselir.

Sorunlarınızı çözmek için, boş alanlara güvenmek yerine boş nesne desenini kullanmayı düşünün.

Sebebini söylememek, ancak toString dışında, bu yöntemlerin tümü statik bir yardımcı sınıfta kolayca kapsüllenirken, tersi doğru değildir.

Yani Stings.toUpper (string input) için bunun kodunu yazmak istiyorsanız, ama example.toUpper ve tüm sahip olduğunuz String.toUpper istiyorsanız, bu mümkün değildir ... o zaman bile dikkate alınmamıştı.

Java'da bu dize bir nesnedir. Bu bir tasarım seçimi.

Nesne başvuruları boş olabilir ve kendisine atanmış bir nesne yoksa boştur. Böyle bir nesneyi çağırırsanız, bir NullPointerException oluşturulur. Bu standart oo-davranışıdır.

Java tasarımcıları, dizeleri nesne olarak seçmeyi seçti ve bu yöntemlerin boş gösterici istisnaları atmasını sağladıysanız, dizelerin nesne olmasını istiyorsanız elde edeceğiniz şey budur.

Java tasarımcıları, Java 1 veya Java 2'de String sınıfını tasarladıklarında ya da daha sonraki bir Java sürümüne böyle bir işlevsellik eklediklerinde neden bunu düşünmediler?

Muhtemelen bunu düşündüler ve oo-davranışını birleştirmeyi seçtiler.