Diz çök (çok fazla değil) ve onu al. Onu bir eliyle arka bacaklarından ve altından, diğer ellerinden ön bacaklarından destekle. Onu gevşek tutun, böylece kısıtlı hissetmez ve isterse atlayabilir. Onu kısıtlamaya ya da evcilleştirmeye çalışmamanız önemlidir.
Buna alışınca, bir sandalyeye oturun ve kucağınıza yerleştirin. Yine, hoşlanmadığı takdirde hemen atlamasını sağla. Onu kısıtlamaya ya da sevmeye çalışmayın.
Buna razı olunca, sonunda tarafınızdan tutmanın ve kucağınıza oturmanın güvenli olduğunu fark edecektir. Sakinleşmeyi öğrendiğinde, onu evcilleştirebilirsin.
Kedim, tutulmak yerine kucağıma oturmayı tercih eder, böylece onu tutmak yerine kucağınıza oturtmaya başlayabilirsiniz.
Yiyecek, herkesin en iyi şartlandırıcısıdır, bu yüzden onu en sevdiği muamelelerle elle besleyerek kucağınıza çekmeyi deneyebilirsiniz (kedim jambonu sever). Yine, istediği anda ayrılmasına izin vermelisin.
Son olarak, bazı kediler hiç tutulmaktan hoşlanmaz ve bununla yaşamak zorunda kalabilirsiniz. Unutma ki kedilerin sahipleri yok, personeli var.
PS Kedimin benim tarafımdan tutulduğu için tamamen rahat hissetmesi iyi bir üç yıl aldı ve şu an sadece annem kollarımdayken onu okşamaya izin veriyor. Annemin onu almasına hala izin vermeyecek. Bazı kedilere karşı çok sabırlı olmanız gerekir.