Ampirik CDF fonksiyonları genellikle bir basamak fonksiyonu ile tahmin edilir. Bunun doğrusal bir enterpolasyon kullanarak değil, böyle yapılmasının bir nedeni var mı? Adım fonksiyonunun bizi tercih eden ilginç teorik özellikleri var mı?
İşte ikisinin bir örneği:
ecdf2 <- function (x) {
x <- sort(x)
n <- length(x)
if (n < 1)
stop("'x' must have 1 or more non-missing values")
vals <- unique(x)
rval <- approxfun(vals, cumsum(tabulate(match(x, vals)))/n,
method = "linear", yleft = 0, yright = 1, f = 0, ties = "ordered")
class(rval) <- c("ecdf", class(rval))
assign("nobs", n, envir = environment(rval))
attr(rval, "call") <- sys.call()
rval
}
set.seed(2016-08-18)
a <- rnorm(10)
a2 <- ecdf(a)
a3 <- ecdf2(a)
par(mfrow = c(1,2))
curve(a2, -2,2, main = "step function ecdf")
curve(a3, -2,2, main = "linear interpolation function ecdf")
İlgili ...................................